مقایسه چهار برنامه حرکت درمانی، ماساژدرمانی، مکانوتراپی و ترکیبی روی عضلات روتاتور کاف مبتلایان به سندروم گیرافتادگی شانه

اهداف: استفاده مداوم از دست در حالت بالای سر باعث وارد آمدن فشار و بار در مدت طولانی و فراهم ­شدن زمینه ابتلا به سندروم گیرافتادگی شانه می­ شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر روش­ های درمانی منتخب از لحاظ تفاوت در میزان بهبود و طول مدت درمان روی سندروم گیرافتادگی شانه در والیبالیست­ ها و ارایه پروتکل درمانی موثر بود.   روش ­ها: در این مطالعه 60 مرد والیبالیست مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه به 4 گروه حرکت­ درمانی (17نفر)، ماساژ­درمانی (15نفر)، مکانوتراپی (14نفر) و ترکیبی (14نفر) تقسیم شدند. برای تداوم برنامه­ های درمانی خارج از کلینیک از برنامه­ های خانگی و توصیه­ های ایمنی در محیط کار و ورزش استفاده شد. از عکس ­برداری mri ، آزمون­ های بالینی و emg عضلات روتاتور کاف برای ارزیابی 4 برنامه تحقیق استفاده شد . برای ارزیابی برنامه‍ ­ها در پیش آزمون و پس ­آزمون از آزمون t همبسته و برای تعیین فاصله معنی ­داری بین گروه ­ها از آزمون anova و آزمون تعقیبی توکی در سطح (0.05p). در هیچ­کدام از دامنه­ های حرکتی ab ، fl ، ex و ir تفاوت معنی ­داری بین 4 برنامه مکانوتراپی، حرکت ­درمانی، ماساژ­درمانی و ترکیبی مشاهده نشد، اما برنامه ترکیبی در حرکت er به ­طور معنی­ داری (0.011>p) تاثیرگذارتر بود. عضله فوق­ خاری در برنامه ترکیبی و سپس حرکت­ درمانی زمان واکنش کوتاه ­تری نسبت به دیگر گروه­ ها داشت (0.037>p). عضله گرد کوچک به­ علت عمق بیشتر و عملکرد کمتر در میان عضلات روتاتور کاف از سیستم اندازه­ گیری خارج شد (0.012>p). نتیجه­ گیری: برنامه درمانی ترکیبی اثرات درمانی بهتری بر افزایش دامنه حرکتی عضلات روتاتور کاف به ­ویژه در عضله سوپراسپیناتوس دارد.